De kleur is iets tussen rozen- en kersenrood in, gemaakt van zijdezacht, dun velours, mooi getailleerd, prachtig décolleté en zwierig lang tot ruim onder de knieen. Lieflijk romantisch en uitdagend sexy tegelijk.
Het afgelopen weekend bleek ik hem tot mijn onuitsprekelijke vreugde nog gewoon in huis te hebben, terwijl ik vreesde dat hij al jaren geleden in een vergeten vlaag van verstandsverbijstering voor hergebruik was aangeboden!
Oh nee, ik hoor het je denken, het is niets voor mijn date aanstaande vrijdag, want hij zou mijn toegenomen vormen redelijk grotesk maken!
Maar als een hervonden trofee hangt hij nu weer in de kledingkast...het voelt als een uitstekend voorteken dat hij juist nu weer opduikt.
Het was halverwege de jaren negentig. Zoals in mijn beleving toen bijna elke alleenstaande dame van begin dertig deed, werkte ik tachtig uur per week op kantoor...maar het was in Brabant en we sloten met Carnaval...dus mijn normaal gesproken redelijk tirannieke werkgever moedigde me zachtmoedig aan om de teugels eens te laten vieren...
Dat was minder hard nodig dan het op het eerste gezicht leek.
Een lange, redelijk serieuze verbintenis met een bijzondere man, die echter al heel lang sexloos en iets minder lang kleurloos geworden was, had ik een jaar eerder achter me gelaten omdat ik via een aantrekkelijke collega tot de schokkende ontdekking was gekomen dat ik de lichamelijke intimiteit en het spel van begeren en begeerd worden toch wel heel erg miste. De affaire met de collega liep uiteindelijk door mijn eigen heftige gedrag op een onverkwikkelijk drama uit en ik haakte nog steeds onaangenaam vast in de overgebleven gevoelens voor mijn tegenspeler in die moeilijke episode.
De tijd doodde ik met een aantal vaste minnaars, tegen wie ik volstrekt eerlijk kon zijn en die stuk voor stuk leuk, lief, attent, gezellig, lekker en beschikbaar waren. Ik had het allemaal prima voor elkaar. Ik hoedde me ervoor weer verliefd te worden en mijn hart was niet bereikbaar voor hen, waardoor ik ze stuk voor stuk tekort heb gedaan...achteraf zie ik pas hoe prachtig deze mannen zijn. Toch voelde ik me diep eenzaam...en zielig, maar dat wilde ik niet weten.
Ik had luidkeels lopen verkondigen dat ik geen Carnaval ging vieren en niet naar het Noorden zou trekken, maar liever alleen wilde zijn een paar dagen. Klussen doen in huis.
Na de zaterdag en de zondag alleen in gezelschap van mijn kat te hebben doorgebracht zonder overdreven veel gereedschap in mijn handen, besefte ik op maandagavond ineens dat ik totaal vrij was om te doen waar ik werkelijk zin in had. Het was feest!
De rode jurk had ik pas cadeau gekregen, maar nog nooit gedragen. Toen ik me had gebaad en er nog wat onwennig mee voor de spiegel stond besefte ik tot in het diepst van mijn ziel dat ik nu de vrouw van mijn dromen was...een romantische fee uit een sprookje, de kleine zeemeermin met tijdelijke vrouwenbenen om met de prins te dansen.
In deze uitdossing gaf ik mezelf toestemming werkelijk mooi en werkelijk vrij te zijn en zo gebeurde het.
De perfecte vermomming voor een avontuurlijke, naar passie smachtende ziel als ik...
Een uurtje later zweefde ik als een betoverde prinses over alle dansvloeren van de stad waar niet de hele tijd hoempamuziek overheen werd geschald en ik heb me vaker vrouwelijk en aanbeden gevoeld, maar nooit zo intens en werkelijk als toen.
Carnaval op zijn best heeft een vibratie die leidt tot een ultiem, zinnelijk en aards gevoel van intense vrijheid...de sfeer voelt dan bijna knisperend aan, vol van de ontelbare zoete en vruchtbare nieuwe mogelijkhedenin de lente die onomkeerbaar in aantocht is...ik voelde me zo en ik vloog...
Het zou een grote schande geweest zijn als ik die avond zonder passende metgezel mijn eenzame sponde weer had opgezocht. Dus tegen de tijd dat de café's minder vol werden, had ik mijn zinnen gezet op een zeer appetijtelijke dokter - dat leek hij die carnavalsavond tenminste te zijn - en ik voelde me even een beetje verloren toen hij me plotseling verliet, zijn telefoonnummer op een bierviltje in mijn handen gedrukt.
Precies op dat moment werd ik aangesproken door een Koning. Hij vertelde met een oorstrelend Limburgs accent dat hij mij al uren gadesloeg bij een pilaar en of ik met hem mee wilde, die nacht. Het klonk meer als een vaststelling, dan als een verzoek. Zelf had ik hem nog niet eerder opgemerkt, maar ik kon alleen nog maar zijn zachte, oprechte, bruine ogen vol bruisend leven zien en me overgeven aan zijn koninklijke wensen...
Toch ook wel een beetje als twee nerveuze pubers - angstig om elkaar in de zinderende nacht weer kwijt te raken - liepen we innig gearmd naar het armetierige studentenhuis waar zijn paleis
zich op dat moment bevond.
Eenmaal binnen in zijn residentie, hervatte de koning zich snel in al zijn majestueuze glorie en bleek hij tevens een volleerd tovenaar te zijn. De rode jurk werd door hem voorzichtig over een stoel gedrapeerd. Ik hoefde alleen maar mijn hart en ziel en lichaam over te geven aan deze initiatie en zijn zachte stem, koele lippen en warme handen leidden me door de nacht...een veeleisende, gepassioneerde meester en een leergierige en zeer getalenteerde inwijdelinge.
Zijn woorden waren de mooiste en edelste die ik ooit heb horen uitspreken in mijn richting...krachtig, indringend, veeleisend, streng zelfs, maar nooit een zweem van vulgariteit of dwang...complimenteus, minzaam, begripvol, vol liefde...mijn antwoord was natuurlijk driewerf ja.
Ons spel was weergaloos; een regenboog van genot en kristallen fonteinen van vreugde...te hemels om ongevaarlijk te zijn in de toen nog twintigste eeuwse realiteit...
Op de ochtend van carnavalsdinsdag stapte ik beduusd als een klein meisje, maar glashelder en uitbundig stralend in de februarisneeuw met een jasje van hem over mijn rode jurk.
Met op mijn hoofd een onzichbare diamanten kroon...
Het leven was niet langer aan mij voorbij gegaan.
Mijn moeder vindt het tijdverspilling, de lange jaren die ik heb doorgebracht met een partner van wie misschien vooral de omstanders leden aan zijn ernstige persoonlijkheidsstoornis. 
